هشام بن سالم مي‌گويد: «رويۀ امام صادق اين بود كه چون پاسي از شب مي‌‌‌‌‌‌‌‌گذشت، كيسه‌اي را به دوش مي‌‌‌گرفت و محتويات آن را ميان فقراي مدينه تقسيم  مي‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌كرد. آنان از حضرت خبري نداشتند،  تا اينكه پس از مرگ امام صادق روشن شد  كه  چه كسي به آنان توجه داشته است.»[1]

خثعمي مي‌‌‌گويد: «امام صادق كيسه‌اي دينار به من دادند كه به  شخصي بدهم و تاكيد نمودند كه  اسم ايشان را نبرم. چون كيسه را به آن شخص دادم تشكر كرد؛ ولي از امام صادق گله كرد كه با وصفي كه قدرت دارد، به ما رسيدگي نمي‌‌‌‌كند!»[2]

پي نوشت ها:

[1]. بحار الانوار ج 47 ص 38 نقل از  كافي ج 4 ص 8

[2]. مناقب ابن شهر آشوب ج 4 ص 273 ـ بحار قديم ج 11 ص 89 نقل از امالي  شيخ طوسي ره